اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گرچه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
......
صاحب آن همه گفتار امروز سائل فاتحه و یاسین است دوستان به که ز وی یاد کنید دل بی دوست دلی غمگین است خاک در دیده بسی جان فرساست سنگ بر سینه ، بسی سنگین است هر که باشی و ز هرجا برسی آخرین منزل هستی این است آدمی هرچه توانگر باشد چو بدین نقطه رسد مسکین است خرم آنکس که در این محنت گاه خاطری را سبب تسکین است این شعریست که "پروین اعتصامی" خود سروده است که اگر بر سر بالین او بروید این شعر را بر سر سنگ آرامگاهش خواهید دید...
سلام خسته نباشین
ممنون از وبلاگتون
خوشحال شدم اومدی
بازم سر بزنی